waarom

 Waarom wil ik nu weer pijn,

met momenten zo hevig dat ik er niet meer wil zijn.

Zitten staren naar mijn aansteker,

wetende als ik het doe, is het alsof ik drink uit een vergiftigde beker.

Een plaats heb ik al gevonden,

tussen littekens van andere wonden.

Ja je mag het weten,

vanmiddag weer niets gegeten.

Gedachten stom of vaag,

harde knoop in mijn maag.

Zal ik het nooit leren,

dat ze me hier confronteren?

Ik wou dat ik vaker loog,

oude dingen kwamen omhoog.

Misschien haal ik de avond uit,

of toch tot na mijn insuline spuit.

De drang is enorm,

krijgt steeds meer vorm.

Dat ik dit nu schrijf,

zorgt misschien dat ik uit de isolatie blijf.

Want de eraan hangende straf,

ze nemen me gewoon alles af.

Heb ik dan nog een bestaan,

kan ik zo verder door het leven gaan?

Een nieuwe start?

 Op het moment zwaar van hart,

dus tijd voor een nieuwe start.

 Volledig af aan het takelen,

dus ben ik hulp in aan het schakelen.

 Ik zag het zodanig niet meer zitten,

wou tot mijn dood blijven pitten.

 'K wou op momenten er een einde aan maken,

noodkreten alom was ik aan het slaken.

 Ik mag het nog niet doen,

daarom dat ik me verzoen.

 In momenten van pijn,

ik zou liever niet meer zijn.

 In onmetelijke eenzaamheid,

leverde ik die zware strijd.

 Het was echt niet meer gezond,

uiteindelijk heb ik me verwond.

 Door wat ik iemand heb verteld,

ook hun daarmee teleurgesteld.

 Verwensen kan ik ze allemaal,

ze kwamen met excuses of ontwijkend verhaal.

 Heb ze nu allemaal buiten gesloten,

word zo niet meer voor mijn kop gestoten.

 Slechts één iemand is in me blijven geloven,

heb haar het dus moeten beloven.

 Om me te laten helpen,

om mijn pijn te stelpen.

 Ze is op mijn doen en laten gaan letten,

om zo accurate stappen te kunnen zetten.

 Om zo hulp in te kunnen schakelen,

te beletten dat ik verder af zou takelen.

 Zij is als het ware mijn zus, mijn beste vriend,

ik weet nog steeds niet waaraan ik haar heb verdiend.

verborgen armoede

 

Dag van de verborgen armoede 01/09/2023

Ik honger mijzelf uit, heb bijna geen leven,

om mijn kinderen alles te geven

Want doe ik dit niet,

komt er groot verdriet

Worden ze gepest op school of straat,

wordt ik misschien door hun gehaat

Armoede, ik heb hier niet om gevraagd

door omstandigheden opgedaagd

Eerst door ziekte, dan ontslag,

inkomen omlaag, ik betaal het gelag

Hoe moet dit verder, waarom doet dit pijn

ik wil gewoon dat ze gelukkig zijn

Ik schaam me, kom er niet mee naar buiten

schrijf het nu neer om het te uiten

Doch armoede zou niet verborgen mogen blijven

wie helpt nu? Misschien na dit schrijven?

Ik weet ik ben niet alleen

verberg me als ik hierover ween

Vandaag wordt het aangekaart

is deze dag dan de moeite waard?

Jeugd

 

Jeugd,

Al wat ouder en je zal het weten,

ze zijn hun eigen jeugd al vergeten.

Al maar meer hoor je hen klagen,

kunnen niets meer dan verdragen.

Doch als je vraagt naar hun mooiste tijd,

is dat toch meestal hun kindertijd.

De tijd dat ze zelf nog jeugdig waren,

en buiten speelden als halve garen.

Belletje trek of andere streken,

door ouderen van toen ook raar bekeken.

Jeugd... de leerschool van het leven,

om achteraf verantwoording te geven.

Lessen uit straffeloze onzin,

is alsnog het beste begin.

In de inzichten van 't leven,

of de verbetering waarnaar we streven.

Dus gun de jeugd hun beetje geluk,

ze staan genoeg al onder druk.

Altijd braaf, of steeds beleefd?

Zo heb jij ook niet altijd geleefd.

Iedere generatie zijn eigen deugd,

Iedere tijd zijn eigen jeugd.

Zo helder als het zuiverste water,

De Jeugd... Steunpilaar van later...

Gender

 Gender

Tot welke gender behoor ik nou

ben ik man of ben ik vrouw

Ben ik trans of ben ik plus

gay of les als ik van 't zelfde lus

Of is het niet eens te bepalen

hoor ik misschien bij de neutralen

Het maakt helemaal niet uit

hier mijn besluit

Ieder mens is de moeite waard

en wordt door ons gewoon aanvaard...

Positief?

 

Positief ?  

Om gedachten op papier te krijgen,

en denkend om in rijm te schrijven.

Zittend in schrijvers nood,

zoekend naar een positieve noot.

Domme gedachten blijven wenken,

't is moeilijk om dan positief te denken.

Doch de wil om blijven te leven,

is voor mij het nobel streven.

Opnieuw een positieve start,

het lossen van alle smart.

Vrienden om mee samen te zijn,

maakt het leven ook weer fijn.

Waar ik nu op leun,

is van derden... hun steun.

Want bijna terecht,

lijkt het een onmogelijk gevecht.

Toch om het alleen te doen,

daarom dat ik me verzoen.

Met de hulp door hen gegeven,

en ga verder met.. leven!

Pijn

Pijn,

Ik weet die gedachte mag niet zijn,

maar weer heb ik zin in pijn

Pijn omdat ik dan weet,

weet dat ik dingen vergeet.

Vergeten,

De dingen dat ik niet wil weten,

dingen die in mijn hoofd vast zitten gebeten.

Ook is het de eenzaamheid dat me drijft,

tot er alleen nog droefheid over blijft.

Beu,

Ik ben het beu om maskers te dragen,

beu om hulp te vragen

Altijd klaar gestaan voor iedereen,

ik sta alleen...

Allen,

Ja allen hebben ze beloofd,

en ik die hun had geloofd.

Maar als puntje bij paaltje kwam,

kwam er weer niets van.

Nu

Nu weet ik, ik sta alleen,

 sorry dat ik ween.

Ik heb weer dat verlangen naar pijn,

pijn, tegen het eenzaam zijn.

Ik kan niet kiezen,

doch wat heb ik te verliezen.

Brand ik een blaar of weer zwart,

lucht dat eindelijk mijn hart?

Even,

Voor even zou het helpen,

zou het mijn pijn gaan stelpen,

Doch blijf ik gevangen,

gevangen in het continu verlangen...

Het verlangen naar pijn,

wetend dat het maar even een oplossing zou zijn...

Ik weet, die gedachte zijn verkeerd,

en heb mijzelf dit aangeleerd.

Ik moet me laten helpen,

om die pijn anders te stelpen.

 Zelf weet ik niet meer hoe,

 ben van het vechten zo moe.

Ook moe van maskers te dragen,

moe om als een zonnetje op te dagen,

Wat zou ik er liefst niet meer zijn,

want zo, ja ook zo stopt die pijn...

Arm/ Rijk

Al heb ik geen geld, zijn mijn zakken leeg

was het door schaamte dat ik zweeg

ben ik toen ik begon te spreken

van mijn schaamte afgeweken

heb ik me volledig bloot gesteld

door alles wat ik heb verteld

geen tijd om zielig zitten treuren

ooit ging dit toch wel eens gebeuren

zonder veel toeters en bellen

hebben ze allen iets gelijkaardigs te vertellen

maar ik ben zeer geëerd

door wat ik hier heb geleerd

ik leerde anders naar mijn leven te kijken

en plots behoorde ik tot de rijken

vroeger wilde ik me met anderen meten

heb zo menig keer in het zand gebeten

want zonder geld ben je niet rijk

is je waarde gelijk aan slijk

wat was dit een verkeerde gedachte

veel te veel wat ik van mijzelf verwachte

nu dat ik niet meer naar anderen ben aan het kijken

behoor ik werkelijk tot de rijken

ik ben langzaam uit de problemen gekomen

en ben spontaan van haalbare dingen beginnen dromen

na thuisloosheid weer een dak boven mijn hoofd

enkele tijd geleden had ik dit toch niet geloofd

alles wat ik bezit is van mij

ja ik ben ook schuldenvrij

rekeningen worden op tijd betaald

en zelfs eten is in huis gehaald

dus heb ik aan de grootste noden voldaan

en kan het vanaf hier alleen nog beter gaan.

Ik ben dus rijker dan ooit

zonder geld? Dat geloof je nooit

Bij onderons heb ik geleerd

wat een ander ook beweert

dat niet geld het bepalende is

want wie zo denkt die is echt mis

het zijn de mensen om je heen

belangeloze helpen je op de been

maken je sterker dan voordien

omdat je het anders leerde zien.

Neen ik ben niet arm, ik ben rijk

als ik naar mijzelf nu kijk.

Ronald          

2017

2017

Om middernacht werd ik geboren,

en in gedachte ben ik reeds verloren.

Ik wist dat ik niet lang zou leven,

en toch was met mij heel veel te beleven.

Helaas kon ik de tijd niet vertragen,

en had ik maar 365 dagen.

Ik verwacht iets al van het begin van het jaar,

en nu ik dood ben is het eindelijk daar...

Mijn einde was voor hem het nieuwe begin,

voor alles en iedereen, alleen of met gezin.

Ik wil alleen nog kwijt,

van mijn verleden heb ik geen spijt.

Al wilde ik wat langer leven,

was ik graag nog wat gebleven.

Was het echt tijd voor mij te gaan,

en ruimde ik voor mijn opvolger nu de baan.

Ik eindig nu dus met dit gebaar,

wens iedereen een vredevol gezond nieuwe jaar...

Kanker

Een harde dobber om te dragen,

hoe lang heb ik nog? Zijn het jaren of slechts dagen

Hoe moet ik hier mee leven?

Wat ga ik nog moeten beleven

Chemo, of iets anders in mijn lijf?

Van verdriet weet ik geen blijf.

Was het erfelijk of ben je een enkeling?

Het is en blijft een heel naar ding.

Waarom ik? Ik rookte nooit?

Ik heb zelfs tijdig ongezond eten er uit gegooid

En toch ben ik nu ook slachtoffer,

dit is voor mij de grootste opdoffer.

Laat ik mij nu nog helpen?

Is dit wel nog te verhelpen?

Of vraag ik beter euthanasie?

Ik weet soms veel doch dit echt niet.

En de familie? Dat klinkt misschien raar,

zijn mede betroffen en krijgen het zwaar.

Rekeningen zijn haast niet te betalen.

Waar blijven we het geld moeten halen.

Dit en veel meer zijn vragen en verhalen.

Want kanker.... ja dat is echt balen.

Anders... en wat dan?

Ik ben anders,

ik heb een goed hart.

Ja ik ben anders,

ik beschouw mijzelf als iemand apart.

Ik doe niet mee aan rassenhaat,

begroet iedereen openlijk op straat.

Ik hou er niet van om te liegen,

en ook niet om elkander te bedriegen.

Ik hou van vrede over heel de aarde,

ik gun iedereen zijn eigen waarde.

En misschien ga jij mij nu laf vinden,

maar vechtersbazen zijn geen vrinden.

Of is er iemand van een ander geloof,

ook voor hen blijf ik niet doof.

Val jij liever op jou eigen soort,

geloof maar niet dat dit mij stoort.

Iedereen mag toch gelukkig zijn,

dus daarom doe ik geen ander pijn.

Let wel, ook ik heb het moeten leren,

om en ander te tolereren.

Om te aanvaarden dat iemand anders is,

maar zeg nu zelf, wat is daar aan nu mis?

Wil jij ook niet dat jij wordt aanvaard,

of heb je liever dat jij wordt aangestaard?

Laat liefde en vrede het sterkste wezen,

alleen zo kan het worden bewezen.

Dat de mens menswaardig is,

want zeg nu zelf... wat is daaraan nu mis?

Ronald   

22/3

22/3

22 maart waar was jij toen het gebeurde?

België stond stil, en iedereen treurde.

Nu 1 jaar later,

ontwaken we nog steeds in die kater.

Militairen op straat,

bijna iedereen die een vreemde haat.

België, eens het beloofde land,

staat wereldwijd nu in de krant.

Waar is nu onze verdraagzaamheid?

Waar maken wij onze onderscheid?

Zijn wij niet allemaal mensen,

met kleine of grotere wensen?

Streven we niet allen naar geluk?

Of bijten we hier onze tanden op stuk?

Kunnen we het echt niet laten?

Om de ene of andere te haten?

Omdat hij anders dan jou is?

Wat is daar aan nu mis?

Geloof mij nu maar echt,

niet iedereen is extremistisch slecht.

De meerderheid wil een vredig bestaan,

sta die mensen niet in de baan.

Iedereen heeft recht op een gelijke kans,

ook jij ligt zo in die balans.

Vooroordelen wie heeft ze niet?

Doch die zorgen dat je ook het goede niet ziet.

Wil je stijgen in jou waarde?

Zorg dan voor vrede hier op aarde.

Naastenliefde, vrede en gezondheid,

voor iedereen, dat is het echte beleid.

Kun jij dit niet,

bezorg je mij verdriet.

Ik ben het niet aan 't verzinnen,

bij jezelf moet je beginnen.

Alleen zo komt er een beter bestaan,

alleen zo komt opnieuw vrede er aan.

En wees nu eens eerlijk en oprecht,

zo en niet anders wordt het leven echt.

22/3 is niet voor niets geweest,

als je gelooft wat jij hier leest.

Het heeft ons doen ontwaken,

met de kans om het opnieuw beter te maken.

Ja het heeft mij toen ook geraakt,

nu is het aan ons en wat je er van maakt.

Dus doe een beetje beter je best,

dan zorgt de vrede voor de rest.

Ronald.

Wereld Downsyndroom dag

Wereld downsyndroom dag,

Ik weet niet wat down is,

ik ben echt niet dom.

Ik weet niet wat down is,

waarom doe jij toch zo stom.

Wij zijn slim op onze manier,

en maken ook graag veel plezier.

Ik weet niet wat down is,

lief zijn is waar het om gaat.

Ik weet niet wat down is,

waar haal jij toch al jou haat?

Ik weet niet wat down is,

ik ben toch ook maar een mens.

Ik weet niet wat down is,

ik ben toch moeders grootste wens.

Ik ben misschien anders dan anderen,

doch waarom zou ik dit veranderen?

Ik kan toch ook veel geven,

heb ik dan geen recht op mijn leven?

Of vind je misschien dat ik jou stoor?

kijk dan maar naast mij door...

Wij maken ons geen onnodige zorgen,

elke dag is er een nieuwe morgen.

Down, dat klinkt zo negatief,

ik ben heus niet depressief.

Ik ben liever blij gezind,

en leef mijn leven in weer en wind.

Dus stop met over mijn ziekte te zeuren,

geniet van 't leven in geuren en kleuren.

Leer van ons het verdraagzaam zijn,

dan is voor iedereen het leven fijn...

Ronald    

Lente

Lente

De winter is voorbij,

dat maakt mij ergens wel blij.

Vandaag is de lente gaan ontwaken,

het seizoen waar de vogeltjes kleintjes maken.

De periode waar ik heb op gewacht,

wat had je anders dan gedacht.

Ook voor mij is dit bijzonder,

mijn moeder kreeg mij als wonder.

Ik werd er geboren,

waardoor ik anderen kon beginnen storen.

In het begin met gehuil,

daarna met een snee of een buil.

En dan de schoolse pesterij,

ja toen hoorde dat er ook al bij.

Eigenlijk maakt het niet uit,

voor haar blijf ik haar kleine spruit.

En zal ze zich zorgen blijven maken,

blijkbaar een van moeders taken.

Seizoenen volgen elkander snel op,

doch voor velen is de lente werkelijk de top.

Bloemen en blaadjes beginnen te groeien,

iedereen begint wat in zijn tuin te knoeien.

De grasmaaier wordt weer ingezet,

outdoor avonturen... wat een pret.

Ook het uur veranderd weer een beetje,

steeds in 't laatste weekend van maart maar dat weet je.

En met dit trukje kom je er wel uit,

in 't voorjaar is het steeds vooruit.

Kriebels in de buik voor het lente gevoel,

tijd voor verandering als je weet wat ik bedoel.

Gedaan met sombere gezichten,

liefde vraagt om romantische gedichten.

Maar dan moet je wel met 2 voor zijn,

dus eenzame harten moeten bij Nathalie zijn.
(Nathalie Delporte, Joe Heartbeats)

Luister wat ik je zeg,

zij helpt je misschien op weg.

Naar het vinden van die ene ware metgezel,

liefde...  ja je kent dat wel.

Het gevoel bij iemand te horen,

het wederzijdse geluk bekoren.

Dus ook een nieuwe lente in je leven,

gelukkig zijn... je enige streven.

   Ronald   

Vrouwendag

Internationale vrouwendag,

Ik hoop dat ik het als man zeggen mag

op deze internationale vrouwendag.

Al wordt ze regelmatig al verwent,

is ze oh zo vaak miskend.

Mannen begin nu niet dadelijk te grienen,

maar ze zou meer als ons moeten verdienen.

Want horen wij niet al te vaak,

de man gaat werken dan stopt zijn taak.

Maar voor vrouwen kan dit niet,

en dat meestal tot hun verdriet.

Want zijn ze dan eindelijk thuis,

begint hun werken in het huis.

Zorgen voor man en kind,

dan blijven die ook goed gezind.

Ze zijn nu al jaren er voor aan het vechten,

geef ze toch eindelijk hun gelijke rechten.

Ik weet mannen, jullie zijn het niet verplicht,

maar door samen te werken wordt het werk verlicht.

Dus doet een man meer in huis,

zit ge s'avonds samen voor de buis.

Of heb je meer tijd met elkaar,

ze zou het fijn vinden zo'n gebaar.

Ik weet dat nu al mannen beginnen te klagen,

en dat ik over andere dingen moet gaan zagen.

Maar het enige wat ik hier zeggen wou,

denk eens vaker aan de vrouw.

Ik hoop dat zij als ze dit nu leest wat lacht,

om dat ik neerschreef mijn gedacht.

Zonder vrouw kun je toch niets beginnen,

je kunt ze best dus maar beminnen.

Geschreven met knipoog en een lach,

voor deze internationale vrouwendag.

Ronald.   

Week van de vrijwilliger

De week van de vrijwilliger is gestart,

dit mensenras is heel appart.

Zij werken aan een beter leven,

door wat tijd van hun te geven.

Hiervoor worden zij niet betaald,

doch dit weetje is lang achterhaald.

Ik val echt niet uit de toon,

als ik zeg, een glimlach is hun loon.

Ze doen het vaak als ideaal,

ieder kent zijn eigen verhaal.

Maar je mag het gerust weten,

het zijn zij die hun hart laten spreken.

Want waren zij er niet,

was er veel meer verdriet.

Belangeloos op vele vlakken,

en dit in zoveel verschillende takken.

Doen ze een of meerdere taken,

zonder harteloos te verzaken.

dus Dank je voor jullie tomeloze inzet,

Dank voor hulp, hand, oor en pret.

Ronald.

onze zieke aarde

De aarde is in nood,

op sterven na bijna dood.

Hoe lang ze nog heeft dat weet geen mens,

al bereikte ze nu een kritieke grens.

Ze is volledig over stuur,

en heeft verhoogde temperatuur. 

(globale opwarming)

Van koorts is ze aan het beven, 

(aardbevingen)

en moet nu zeer vaak overgeven.

(vulkaanuitbarstingen)

Ze is zeer zwak valt uit elkaar, 

(zinkgaten)

maar blijkbaar wordt niemand dit gewaar.

Vroeger kon ze zichzelf herstellen,

maar wij mensen zijn alles aan het versnellen.

Wij putten haar volledig uit, 

(grondstoffen delving, over bebossing, irrigatie, overbevissing, jacht, schade door oorlog en andere dingen, enz...)

niemand die op weerstand stuit.

Nu begint ze met wraak te knoeien, 

(smelten van poolkappen, tsunami,)

door de ziekte uit te roeien.

Want door leven onmogelijk te maken,

moeten mensen hun verblijf hier staken.

Wordt de mensheid zo ontzet,

misschien dat ze het dan nog redt.

Vóór de mens was blijkbaar alles in evenwicht,

nu is de aarde compleet ontwricht.

Als mens waren we beter dom gebleven,

kijk maar wat er is geschreven.

Het oh zo superieure wezen,

heeft het weer maar eens bewezen.

Praten veel over hoe het moet,

maar geen een die het 'm doet.

Hou het maar in de gaten,

de aarde wordt aan haar lot over gelaten.

De aarde is aan het sterven,

en wij, wij zullen haar niet erven.

En als ik mij nu niet vergis,

is het begonnen sinds de mens er is.

Ronald.   

Triestig lied

Het leven is een triestig lied,

er is pijn en veel verdriet.

Door oorlog, ziekte bedrog of dood,

ieder zo zijn eigen nood.

Waarom moet dit zo zijn,

liefde is toch oh zo fijn.

M’n heeft daar geen wapens nodig,

medicijnen zijn overbodig.

Bedrog bestaat dan ook niet meer,

samen oud is dan de eer.

Neen ik ga niet liegen,

alleen de dood laat zich niet bedriegen.

Maar voor de rest is het leven mooi,

alles valt dan in z’n plooi.

Dus mensen stop met al dat haten,

of vol nijd over iemand praten.

Gun ieder zijn zonneschijn,

dan wordt het voor jou toch ook heel fijn.

Dan tel jij automatisch ook weer mee,

is ieder weer samen en tevree.

Dan stoppen wapens zelf met zwijgen,

is er niemand om te gaan dreigen.

Kan men werken aan verbeteren van het leven,

in goede gezondheid, een nobel streven.

Stop dus met al het moeien,

stop met andermans leven te verknoeien.

Laat het leven terug bloeien,

laat liefde opnieuw groeien.

Want zoals het nu is, is het leven een triestig lied,

onnodige pijn en veel verdriet...

Ronald   

De Liefde

De Liefde

Ik dacht geheel te kunnen zwijgen,

om terug in anonimiteit te blijven.

Maar ik kan het niet laten gaan,

goede mensen laat liefde bestaan.

Zij zijn het die het mooie beloven,

zodat eenieder er in moet geloven.

Die liefde is toch een wonder,

de liefde is apart en zo bijzonder.

Want dik of dun, groot of klein,

zonder liefde is er geen zijn.

Haten is tegen de natuur,

en liefde is oh zo puur.

Het is misschien wel ambetant,

maar het overwint zelf het verstand.

Je gaat af op puur gevoel,

al is men saai of juist heel koel.

Een rilling, gestotter, koud of warm,

vlinders in je buik, kippenvel over je arm?

Begin nu niet over ziekte te vitten,

je hebt de liefde echt wel zitten.

Geniet er van met volle teugen,

leef niet langer in een leugen.

Geef je over aan dit gebeuren,

blijf niet langer er over zeuren.

Blijf niet staan aan de kant,

maar neem je liefde bij de hand.

Zeg haar hoeveel je van haar houdt,

gewoon verliefd of lang getrouwd.

Dat wat ieder graag hoort,

voor zo iets wordt ze graag gestoord.

Goud, geld of dure juwelen,

dat kunnen ze allen stelen.

Maar het gevoel in je hart,

dat blijft bij jou en is apart.

Al heb je niets om van te leven,

je hebt steeds weer liefde om te geven.

Doe dus niet flauw,

blijf niet staan in de kou.

Steek aan dit vreugdevuur,

liefde wint altijd op d'n duur.

Ronald.     

Verdriet

Verdriet

Tranen van verdriet,

ook al zie je ze niet.

Neen dit kan niet zijn,

waarom doet dit zo pijn.

Jij hebt hier toch niet om gevraagd,

werd uit het leven weggevaagd.

Wat voel ik mij klein,

waarom doet dit zo pijn.

Waarom mocht jij niet leven,

waarom ben je niet gebleven.

Wat is hiervan het doel,

wat moet ik met mijn gevoel.

Soms vraag ik mij af,

is dit voor mij een straf.

Jij hield toch ook van het leven,

je had toch ook nog veel te geven.

Wat is het doel dat je ons verliet,

het doet ons pijn en veel verdriet.

Ronald